Zapach orientu

Zapachniało. Zapachniało mi od razu, kiedy tylko opuściłam teren lotniska na Pudongu, ale zapachniało mi prawdziwie dopiero wtedy, kiedy dojechałam do miasta. Orientalne smaki przemieszały się z zapachem ludzi i ulic tworząc prawdziwy zapachowy obraz Chin. Dopiero wtedy, gdy zachłysnęłam się tym powietrzem, kiedy każda moja komórka poczuła, że ja znowu tutaj, okazało się, że tęskniłam.

Tęskniłam za wozami kolorowymi, z których o każdej porze można kupić coś do jedzenia, tęskniłam za strażnikami, co mi bramy przed budynkiem pilnują i za babcią mieszkającą parę pięter nade mną, która to użalała się nad żywotem mym marnym, gdy jej w ostatni dzień przed wyjazdem, jadąc windą gdzieś pomiędzy moim 11 piętrem a parterem, wyznałam, że świąt chińskiego nowego roku się u nas w kraju nie obchodzi.

I oto jestem znowu. Trochę spóźniona z tym powrotem, bo się naszych oscypków najeść nie mogłam, bo mi się zdawało, że jak się najem na zapas, to mi na dłużej starczy. Nie starczyło. Zabrakło już w samolocie, kiedy mi podali zamiast polskiej razowej bułki, bułkę słodką, a do niej masło i żółty ser. Najbardziej jednak serce mi zamarło, kiedy na lotnisku pies po taśmie z bagażami biegał. Biegał i wąchał, ale mojego ukrytego między ręcznikami salami, mojego sera i kabanosów nie wywąchał na szczęście. A gdyby wywąchał?

Strach myśleć, jaka byłaby to tragednia głównie dla tych, którzy w Szanghaju od pięciu tygodni bardziej na ową wcześniej obiecaną zawartość mej walizki czekali niż na mnie. Doczekali się. A ja się doczekałam chińskich smaków i chińskich zapachów i tęsknoty za oscypkami znowu też się doczekałam. Takie oto zapachy i takie oto tęsknoty.